Беларуская
народная казка
ў апрацоўцы Алеся Якімовіча
Касіў на лузе
касец. Змарыўся і сеў пад кустом адпачыць. Дастаў торбачку, развязаў і пачаў
есці.
Выходзіць з лесу
галодны воўк. Бачыць — касец пад кустом сядзіць і нешта есць.
Падышоў да яго
воўк:
— Ты што ясі,
чалавеча?
— Хлеб, —
адказвае касец.
— А смачны ён?
— Дзіва што
смачны!
— Дай мне
пакаштаваць.
— Калі ласка!
Адламаў касец
кавалак хлеба і даў ваўку. Спадабаўся ваўку хлеб. Ён і кажа:
— Хацеў бы я
кожны дзень хлеб есці, але дзе мне яго даставаць? Парай, чалавеча!
— Добра, — кажа
касец, — навучу цябе, дзе і як хлеб даставаць!
I пачаў ён
вучыць ваўка:
— Перш-наперш
трэба зямлю ўзараць…
— Тады і хлеб
будзе?
— Не, брат,
пачакай. Потым трэба забаранаваць…
— I можна хлеб
есці? — замахаў воўк хвастом.
— Што ты,
пачакай яшчэ. Раней трэба жыта пасеяць…
— Тады будзе
хлеб? — аблізнуўся воўк.
— Не яшчэ.
Дачакайся, пакуль жыта ўзыдзе, халодную зіму перазімуе, вясной вырасце, потым
закрасуе, потым пачне наліваць зярняты, потым спець…
— Ох, — уздыхнуў
воўк, — вельмі ж доўга чакаць. Але цяпер то ўжо я наемся хлеба ўволю!
— Дзе там
наясіся! — перапыняе касец. — Рана яшчэ. Спачатку спелае жыта трэба зжаць,
потым у снапы звязаць, снапы ў бабкі паставіць. Вецер іх правее, сонейка
прасушыць, тады вязі іх на ток…
— I есці хлеб
буду?
— Які
нецярплівы! Спачатку трэба снапы абмалаціць, зярняты ў мяшкі сабраць, мяшкі ў
млын завезці ды мукі намалоць…
— I ўсё?
— Не, не ўсё.
Муку трэба замясіць у дзяжы і чакаць, пакуль цеста падыдзе. Тады ў гарачую печ
пасадзіць.
— I спячэцца
хлеб?
— Але, спячэцца
хлеб. Вось тады і наясіся яго, — скончыў касец навуку.
Задумаўся воўк,
потым пачухаў лапай патыліцу і кажа:
— Не! Гэтая
работа занадта марудная і цяжкая. Лепш парай мне, чалавеча, як лягчэй яду
здабываць.
— Ну што ж, —
кажа касец, — калі не хочаш цяжкі хлеб есці, параю табе лёгкі. Ідзі на выган,
там конь пасецца.
Пайшоў воўк на
выган. Убачыў каня:
— Конь, конь! Я
цябе з’ем.
— Што ж, — кажа
конь, — еш. Толькі спачатку здымі з маіх ног падковы, каб не ламаць табе зубы
аб іх.
— I то праўда, —
згадзіўся воўк.
Нагнуўся ён
падковы здымаць, а конь як стукне яму капытом у зубы…
Перакуліўся воўк
ды ходу.
Прыбег да рэчкі.
Бачыць — на беразе гусі пасуцца. «Ці не з’есці мне іх?» — думае. Потым і кажа:
— Гусі, гусі! Я
вас з’ем.
— Што ж, —
адказваюць гусі, — еш. Але спачатку зрабі нам адну паслугу перад смерцю.
— Якую? —
пытаецца воўк.
— Паспявай нам,
а мы паслухаем.
— Гэта можна.
Спяваць я мастак.
Сеў воўк на купіну,
задраў галаву і давай выць. А гусі крыламі — мах, мах! Узняліся і паляцелі.
Злез воўк з
купіны, правёў гусей вачамі і пайшоў далей ні з чым. Ідзе ды лае сябе апошнімі
словамі: «Ці ж не дурань я, га? Навошта я згадзіўся спяваць гусям? Ну, цяпер,
каго ні сустрэну, — з’ем!»
Толькі ён так
падумаў, бачыць — на полі чарада авечак пасецца, а пастух спіць. Нагледзеў воўк
у чарадзе самага большага барана, схапіў яго і кажа:
— Баран, баран,
я цябе з’ем.
— Што ж, — кажа
баран, — такая мая доля. Але каб не мучыцца мне доўга ды і табе каб не ламаць
зубы аб мае старыя косці, стань лепш вунь у той лагчынцы і разяў рот, а я
ўзбягу на ўзгорак, разганюся і сам ускочу табе ў рот.
— Дзякуй за
параду, — сказаў воўк. — Так і зробім.
Стаў ён у
лагчынцы, разявіў рот і чакае. А баран узбег на горку, разагнаўся ды — трах! —
рагамі ваўка ў галаву. Аж іскры пасыпаліся з вачэй у ваўка, свету ён не ўбачыў.
Ачухаўся воўк,
пакруціў галавою і разважае:
— Цікава: з’еў я
яго ці не?
А тым часам
касец скончыў работу і ідзе дахаты. Пачуў ён воўчыя словы і кажа:
— З’есці то не
з’еў, але паспытаў лёгкага хлеба.
Касіў на лузе касец. Змарыўся і сеў пад кустом адпачыць. Дастаў торбачку, развязаў і пачаў есці.
Выходзіць з лесу галодны воўк. Бачыць — касец пад кустом сядзіць і нешта есць.
Падышоў да яго воўк:
— Ты што ясі, чадавеча?
— Хлеб, — адказвае касец.
— А смачны ён?
— Дзіва што смачны!
— Дай мне пакаштаваць.
— Калі ласка!
Адламаў касец кавалак хлеба і даў ваўку. Спадабаўся ваўку хлеб. Ён і кажа:
— Хацеў бы я кожны дзень хлеб есці, але дзе яго даставаць? Парай, чалавеча!
— Добра, — кажа касец, — навучу цябе, дзе і як хлеб даставаць!
I пачаў ён вучыць ваўка:
— Перш-наперш трэба зямлю ўзараць…
— Тады і хлеб будзе?
— Не, браце, пачакай. Потым трэба забаранаваць…
— I можна хлеб есці? — замахаў воўк хвастом.
— Што ты, пачакай яшчэ. Раней трэба жыта пасеяць…
— Тады будзе хлеб? — аблізнуўся воўк.
— Не яшчэ. Дачакайся, пакуль жыта ўзыдзе, халодную зіму перазімуе, вясной вырасце, потым закрасуе, потым пачне наліваць зярняты, потым спець…
— Ох, — уздыхнуў воўк, — вельмі ж доўга чакаць. Але цяпер-то ўжо я наемся хлеба уволю!
— Дзе там наясіся! — перапыняе касец. — Рана яшчэ. Спачатку спелее жыта трэба зжаць, потым у снапы звязаць, снапы ў бабкі паставіць. Вецер іх правее, сонейка прасушыць, тады вязі іх на ток…
— I есці хлеб буду?
— Які нецярплівы! Спачатку трэба снапы абмалаціць, зярняты ў мяшкі сабраць, мяшкі ў млын завезці ды мукі намалоць…
— I ўсё?
— Не, не ўсё. Муку трэба замясіць у дзяжы і чакаць, пакуль цеста падыдзе. Тады ў гарачую печ пасадзіць.
— I спячэцца хлеб?
— Але, спячэцца хлеб. Вось тады і наясіся яго, — скончыў касец навуку.
Задумаўся воўк, потым пачухаў лапай патыліцу і кажа:
— Не! Гэтая работа занадта марудная і цяжкая. Лепш парай мне, чалавеча, як лягчэй ежу здабываць.
— Ну што ж, — кажа касец, — калі не хочаш цяжкі хлеб есці, параю табе лёгкі. Ідзі на выган, там конь пасецца.
Пайшоў воўк на выган. Убачыў каня:
— Конь, конь! Я цябе з’ем.
— Што ж, — кажа конь, — еш. Толькі спачатку здымі з маіх ног падковы, каб не ламаць табе зубы аб іх.
— I то праўда, — згадзіўся воўк.
Нагнуўся ён падковы здымаць, а конь як стукне яму капытом у зубы…
Перакуліўся воўк ды ходу.
Прыбег да рэчкі. Бачыць — на беразе гусі пасуцца. «Ці не з’есці мне іх?» — думае. Потым і кажа:
— Гусі, гусі! Я вас з’ем.
— Што ж, — адказваюць гусі, — еш. Але спачатку зрабі нам адну паслугу перад смерцю.
— Якую? — пытаецца воўк.
— Паспявай нам, а мы паслухаем.
— Гэта можна. Спяваць я мастак.
Сеў воўк на купіну, задраў галаву і давай выць. А гусі крыламі — мах, мах! Узняліся і паляцелі.
Злез воўк з купіны, правёў гусей вачамі пайшоў далей ні з чым.
Ідзе ды лае сябе апошнімі словамі: «Ці ж не дурань я, га? Навошта я згадзіўся спяваць гусям? Ну, цяпер, каго ні сустрэну — з’ем!»
Толькі ён так падумаў, бачыць — на полі чарада авечак пасецца, а пастух спіць. Нагледзеў воўк у чарадзе самага большага барана, схапіў яго і кажа:
— Баран, баран, я цябе з’ем.
— Што ж, — кажа баран, — такая мая доля. Але каб не мучыцца мне доўга ды і табе каб не ламаць зубы аб мае старыя косці, стань лепш вунь у той лагчынцы і разяў рот, а я ўзбягу на ўзгорак, разганюся і сам ускочу табе
ў рот.
— Дзякуй за параду, — сказаў воўк.
Стаў ён у лагчынцы, разявіў рот і чакае. А баран узбег на горку, разагнаўся ды — трах! — рагамі ваўка ў галаву. Аж іскры пасыпаліся з вачэй у ваўка.
Ачухаўся воўк, пакруціў галавою і разважае:
— Цікава: з’еў я яго ці не?
А тым часам касец скончыў работу і ідзе дахаты.
Пачуў ён ваўковы словы і кажа:
— З’есці не з’еў, але паспытаў лёгкага хлеба.
Касіў на лузе касец. Змарыўся і сеў пад кустом адпачыць. Дастаў торбачку, развязаў і пачаў есці.
Выходзіць з лесу галодны воўк. Бачыць — касец пад кустом сядзіць і нешта есць.
Падышоў да яго воўк:
— Ты што ясі, чалавеча?
— Хлеб,— адказвае касец.
— А смачны ён?
— Дзіва што смачны!
— Дай мне пакаштаваць.
— Калі ласка!
Адламаў касец кавалак хлеба і даў ваўку. Спадабаўся ваўку хлеб. Ён і кажа:
— Хацеў бы я кожны дзень хлеб есці, але дзе мне яго даставаць? Парай, чалавеча!
— Добра,— кажа касец,— навучу цябе, дзе і як хлеб даставаць!
I пачаў ён вучыць ваўка:
— Перш-наперш трэба зямлю ўзараць…
— Тады і хлеб будзе?
— Не, браце, пачакай. Потым трэба забарана-
вань…
— I можна хлеб есці? — замахаў воўк хвастом.
— Што ты, пачакай яшчэ. Раней трэба жыта
пасеядь…
— Тады будзе хлеб? — аблізнуўся воўк.
— Не яшчэ. Дачакайся, пакуль жыта ўзыдзе, халодную зіму перазімуе, вясной вырасце, потым закрасуе, потым пачне наліваць зярняты, потым спець…
— Ох,— уздыхнуў воўк,— вельмі ж доўга чакаць. Але цяпер то ўжо я наемся хлеба ўволю!
— Дзе там наясіся!— перапыняе касец.— Рана яшчэ. Спачатку спелае жыта трэба зжаць, потым у снапы звязаць, снапы ў бабкі паставіць. Вецер іх
правее, сонейка прасушыць, тады вязі іх на ток…
— I есці хлеб буду?
— Які нецярплівы! Спачатку трэба снапы абмалаціць, зярняты ў мяшкі сабраць, мяшкі ў млын завезці ды мукі намалоць…
— I ўсё?
— Не, не ўсё. Муку трэба замясіць у дзяжы і чакаць, пакуль цеста падыдзе. Тады ў гарачую печ пасадзіць.
— I спячэцца хлеб?
— Але, спячэцца хлеб. Вось тады і наясіся яго, скончыў касец навуку.
Задумаўся воўк, потым пачухаў лапай патыліцу і кажа:
— Не! Гэтая работа занадта марудная і цяжкая. Лепш парай мне, чалавеча, як лягчэй ежу здабываць.
— Ну што ж,— кажа касец,— калі не хочаш цяжкі хлеб есці, параю табе лёгкі. Ідзі на выган, там конь пасецца.
Пайшоў воўк на выган. Убачыў каня:
— Конь, конь! Я цябе з’ем.
— Што ж,— кажа конь,— еш. Толькі спачатку здымі з маіх ног падковы, каб не ламаць табе зубы аб іх.
— I то праўда,— згадзіўся воўк.
Нагнуўся ён падковы здымаць, а конь як стукне яму капытом у зубы…
Перакуліўся воўк ды ходу.
Прыбег да рэчкі. Бачыць — на беразе гусі пасуцца. «Ці не з’есці мне іх?» — думае. Потым і кажа:
— Гусі, гусі! Я вас з’ем.
— Што ж,— адказваюць гусі,— еш. Але спачатку зрабі нам адну паслугу перад смерцю.
— Якую?— пытаецца воўк.
— Паспявай нам, а мы паслухаем.
— Гэта можна. Спяваць я мастак.
Сеў воўк на купіну, задраў галаву і давай выць. А гусі крыламі — мах, мах! Узняліся і паляцелі.
Злез воўк з купіны, правёў гусей вачамі і пайшоў далей ні з чым.
Ідзе ды лае сябе апошнімі словамі: «Ці ж не дурань я, га? Навошта я згадзіўся спяваць гусям? Ну, цяпер, каго ні сустрэну,— з’ем!»
Толькі ён так падумаў, бачыць — на полі чарада авечак пасецца, а пастух спіць. Наглядзеў воўк у чарадзе самага большага барана, схапіў яго і кажа:
— Баран, баран, я цябе з’ем.
— Што ж,— кажа баран,— такая мая доля. Але каб не мучыцца мне доўга ды і табе каб не ламаць зубы аб мае старыя косці, стань лепш вунь у той лагчынцы і разяў рот, а я ўзбягу на ўзгорак, разганюся і сам ускочу табе ў рот.
— Дзякуй за параду,— сказаў воўк.— Так і зробім.
Стаў ён у лагчынцы, разявіў рот і чакае. А баран узбег на горку, разагнаўся ды — трах! — рагамі ваўка ў галаву. Аж іскры пасыпаліся з вачэй у ваўка, свету ён не ўбачыў.
Ачухаўся воўк, пакруціў галавою і разважае:
— Цікава: з’еў я яго ці не?
А тым часам касец скончыў работу і ідзе дахаты. Пачуў ён ваўковы словы і кажа:
— З’есці не з’еў, але паспытаў лёгкага хлеба.
Сказка про волка, который искал себе еду. Хлеб растить было слишком долго и хлопотно. Решил поохотиться, да только все животные его перехитрили.
Лёгкий хлеб читать
Косил на лугу косарь. Устал и сел под кустом отдохнуть. Достал мешочек, развязал и начал хлеб жевать. Выходит из лесу голодный волк. Видит — под кустом косарь сидит и ест что-то. Волк подошел к нему и спрашивает:
— Ты что ешь, человече?
— Хлеб, — отвечает косарь.
— А он вкусный?
— Да еще какой вкусный!
— Дай мне отведать.
— Что ж, отведай.
Отломил косарь кусок хлеба и дал волку.
Понравился волку хлеб. Он и говорит:
— Хотел бы я каждый день хлеб есть, но где мне его доставать? Подскажи, человече!
— Ладно, — говорит косарь, — научу тебя, где и как хлеб доставать.
И начал он волка поучать:
— Прежде всего надо землю вспахать…
— Тогда и хлеб будет?
— Нет, брат, постой. Потом надо землю взборонить…
— И можно есть хлеб? — замахал волк хвостом.
— Что ты, погоди. Прежде надо рожь посеять…
— Тогда и хлеб будет? — облизнулся волк.
— Нет еще. Дождись, пока рожь взойдет, холодную зиму перезимует, весной вырастет, потом зацветет, потом начнет колоситься, потом зреть…
— Ох, — вздохнул волк, — долго ж, однако, надо ждать! Но уж тогда я наемся хлеба вволю!..
— Где там наешься! — перебил его косарь. — Рано еще. Сперва надо спелую рожь сжать, потом в снопы связать, снопы в копны поставить. Ветер их провеет, солнышко просушит, тогда вези на ток…
— И буду хлеб есть?
— Э, какой нетерпеливый! Надо сначала снопы обмолотить, зерно в мешки ссыпать, мешки на мельницу отвезти и муки намолоть…
— И все?
— Нет, не все. Надо муку в деже замесить и ждать, пока тесто взойдет. Тогда в горячую печь садить.
— И спечется хлеб?
— Да, спечется хлеб. Вот тогда ты и наешься его, — закончил косарь поученье.
Задумался волк, почесал лапой затылок и говорит:
— Нет! Эта работа больно долгая да тяжелая. Лучше посоветуй мне, человече, как полегче еду добывать.
— Ну что ж, — говорит косарь, — раз не хочешь тяжелый хлеб есть, поешь легкий. Ступай на выгон, там конь пасется.
Пришел волк на выгон. Увидел коня.
— Конь, конь! Я тебя съем.
— Что ж, — говорит конь, — ешь. Только сперва сними с моих ног подковы, чтоб не ломать тебе зубы об них.
— И то правда, — согласился волк. Нагнулся он подковы снимать, а конь как ударит его копытом в зубы… Перекувыркнулся волк — и бежать.
Прибежал к реке. Видит — на берегу гуси пасутся. “А не съесть ли мне их?” -думает. Потом говорит:
— Гуси, гуси! Я вас съем.
— Что ж, — отвечают гуси, — ешь. Но сперва окажи нам перед смертью одну услугу.
— Какую?
— Спой нам, а мы послушаем.
— Это можно. Петь я мастер.
Сел волк на кочку, задрал голову и давай выть. А гуси крыльями хлоп, хлоп — поднялись и полетели.
Слез волк с кочки, поглядел вслед гусям и пошел ни с чем.
Идет и ругает себя последними словами: “Ну и дурень же я! Зачем согласился петь? Ну, теперь кого ни встречу — съем!”
Только он так подумал, глядь — идет по дороге старый дед. Волк подбежал к нему:
— Дед, дед, я тебя съем!
— И зачем так спешить? — говорит дел. — Давай сперва табачку понюхаем.
— А он вкусный?
— Попробуй — узнаешь.
— Давай.
Достал дед из кармана кисет с табаком, сам понюхал и волку дал. Как нюхнул волк во весь дух, так весь кисет табаку и вдохнул. А потом как начал чихать на весь лес… Ничего от слез не видит, всё чихает. Так чихал с час, пока весь табак не вычихал. Осмотрелся, а деда уж и след простыл. Пошел волк дальше. Идет он, идет, видит — на поле стадо овец пасется, а пастух спит. Высмотрел волк в стаде самого лучшего барана, схватил его и говорит:
— Баран, баран, я тебя съем!
— Что ж, — говорит баран, — такова моя доля. Но чтобы долго тебе не мучиться да не ломать зубы об мои старые кости, стань лучше вон в той ложбинке и раскрой рот, а я взбегу на горку, разгонюсь и сам влечу к тебе в рот.
— Спасибо за совет, — говорит волк. — Так мы и сделаем.
Стал он в ложбинке, открыл рот и ждет. А баран взбежал на горку, разогнался и трах рогами волка по голове. Так искры из глаз у серого и посыпались, весь свет перед ним закружился!
Опамятовался волк, покрутил головой и рассуждает сам с собой:
— Съел я его или нет?
А тем временем косарь закончил работу и идет домой. Услыхал он волчьи слова и говорит:
— Съесть-то не съел, да, зато легкого хлеба отведал.
❤️ 341
🔥 228
😁 238
😢 149
👎 116
🥱 139
Добавлено на полку
Удалено с полки
Достигнут лимит
Косил на лугу косарь. Устал и сел под кустом отдохнуть. Достал мешочек, развязал и начал хлеб жевать.
Выходит из лесу голодный волк. Видит — под кустом косарь сидит и ест что-то. Волк подошел к нему и спрашивает:
— Ты что ешь, человече?
— Хлеб, — отвечает косарь.
— А он вкусный?
— Да еще какой вкусный!
— Дай мне отведать.
— Что ж, отведай.
Отломил косарь кусок хлеба и дал волку.
Понравился волку хлеб. Он и говорит:
— Хотел бы я каждый день хлеб есть, но где мне его доставать? Подскажи, человече!
— Ладно, — говорит косарь, — научу тебя, где и как хлеб доставать.
И начал он волка поучать:
— Прежде всего надо землю вспахать…
— Тогда и хлеб будет?
— Нет, брат, постой. Потом надо землю взборонить…
— И можно есть хлеб? — замахал волк хвостом.
— Что ты, погоди. Прежде надо рожь посеять…
— Тогда и хлеб будет? — облизнулся волк.
— Нет еще. Дождись, пока рожь взойдет, холодную зиму перезимует, весной вырастет, потом зацветет, потом начнет колоситься, потом зреть…
— Ох, — вздохнул волк, — долго ж, однако, надо ждать! Но уж тогда я наемся хлеба вволю!..
— Где там наешься! — перебил его косарь. — Рано еще. Сперва надо спелую рожь сжать, потом в снопы связать, снопы в копны поставить. Ветер их провеет, солнышко просушит, тогда вези на ток…
— И буду хлеб есть?
— Э, какой нетерпеливый! Надо сначала снопы обмолотить, зерно в мешки ссыпать, мешки на мельницу отвезти и муки намолоть…
— И все?
— Нет, не все. Надо муку в деже замесить и ждать, пока тесто взойдет. Тогда в горячую печь садить.
— И спечется хлеб?
— Да, спечется хлеб. Вот тогда ты и наешься его, — закончил косарь поученье.
Задумался волк, почесал лапой затылок и говорит:
— Нет! Эта работа больно долгая да тяжелая. Лучше посоветуй мне, человече, как полегче еду добывать.
— Ну что ж, — говорит косарь, — раз не хочешь тяжелый хлеб есть, поешь легкий. Ступай на выгон, там конь пасется.
Пришел волк на выгон. Увидел коня.
— Конь, конь! Я тебя съем.
— Что ж, — говорит конь, — ешь. Только сперва сними с моих ног подковы, чтоб не ломать тебе зубы об них.
— И то правда, — согласился волк. Нагнулся он подковы снимать, а конь как ударит его копытом в зубы… Перекувыркнулся волк — и бежать.
Прибежал к реке. Видит — на берегу гуси пасутся. “А не съесть ли мне их?” -думает. Потом говорит :
— Гуси, гуси! Я вас съем.
— Что ж, — отвечают гуси, — ешь. Но сперва окажи нам перед смертью одну услугу.
— Какую?
— Спой нам, а мы послушаем.
— Это можно. Петь я мастер.
Сел волк на кочку, задрал голову и давай выть. А гуси крыльями хлоп, хлоп — поднялись и полетели.
Слез волк с кочки, поглядел вслед гусям и пошел ни с чем.
Идет и ругает себя последними словами: “Ну и дурень же я! Зачем согласился петь? Ну, теперь кого ни встречу — съем!”
Только он так подумал, глядь — идет по дороге старый дед. Волк подбежал к нему:
— Дед, дед, я тебя съем!
— И зачем так спешить? — говорит дед. — Давай сперва табачку понюхаем.
— А он вкусный?
— Попробуй — узнаешь.
— Давай.
Достал дед из кармана кисет с табаком, сам понюхал и волку дал. Как нюхнул волк во весь дух, так весь кисет табаку и вдохнул. А потом как начал чихать на весь лес… Ничего от слез не видит, всё чихает. Так чихал с час, пока весь табак не вычихал. Осмотрелся, а деда уж и след простыл.
Пошел волк дальше. Идет он, идет, видит — на поле стадо овец пасется, а пастух спит. Высмотрел волк в стаде самого лучшего барана, схватил его и говорит:
— Баран, баран, я тебя съем!
— Что ж, — говорит баран, — такова моя доля. Но чтобы долго тебе не мучиться да не ломать зубы об мои старые кости, стань лучше вон в той ложбинке и раскрой рот, а я взбегу на горку, разгонюсь и сам влечу к тебе в рот.
— Спасибо за совет, — говорит волк. — Так мы и сделаем.
Стал он в ложбинке, открыл рот и ждет. А баран взбежал на горку, разогнался и трах рогами волка по голове. Так искры из глаз у серого и посыпались, весь свет перед ним закружился!
Опамятовался волк, покрутил головой и рассуждает сам с собой:
— Съел я его или нет?
А тем временем косарь закончил работу и идет домой. Услыхал он волчьи слова и говорит:
— Съесть-то не съел, да зато легкого хлеба отведал.
Категория: Белорусские народные сказки